หมาเห็น"รถวิ่งผ่านไปผ่านมาจนชิน"ฉันใดก็ฉันนั้น "ผู้รู้"เห็น --> ธรรมารมณ์ ปรวนแปรเปลี่ยนแปลงทนอยู่ในสภาวะเดิมไม่ได้แม้ไม่ได้มีตัณาอยากให้มันหายไปแต่ธรรมารมณ์เองแม้ตัวของมันเองก็อยู่ในสภาพอาการเดิมไม่ได้ ที่สุดก็กลายเป็นอนัตตา#ผู้ได้เสพธรรมะของจริงทางตา คืออ่านบ้างทางหู คือเสียงบ้างเมื่อทราบเข้าใจแล้วว่าธรรมารมณ์ ตกเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเมื่อมีสติ(ความระลึกได้) ย่อมไม่ยึดถือว่าธรรมารมณ์คือเราเขาย่อมเห็น ความปรวนแปร แปรปรวนของธรรมารมณ์ เหมือนรถที่ผ่านไปผ่านมาบนถนน

หมาเห็น"รถวิ่งผ่านไปผ่านมาจนชิน"

ฉันใดก็ฉันนั้น

 "ผู้รู้"เห็น --> ธรรมารมณ์ ปรวนแปรเปลี่ยนแปลงทนอยู่ในสภาวะเดิมไม่ได้

แม้ไม่ได้มีตัณาอยากให้มันหายไป

แต่ธรรมารมณ์เองแม้ตัวของมันเองก็อยู่ในสภาพอาการเดิมไม่ได้ ที่สุดก็กลายเป็นอนัตตา

#ผู้ได้เสพธรรมะของจริง

ทางตา คืออ่านบ้าง

ทางหู คือเสียงบ้าง

เมื่อทราบเข้าใจแล้วว่า

ธรรมารมณ์ ตกเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อมีสติ(ความระลึกได้) ย่อมไม่ยึดถือว่าธรรมารมณ์คือเรา

เขาย่อมเห็น ความปรวนแปร แปรปรวนของธรรมารมณ์ เหมือนรถที่ผ่านไปผ่านมาบนถนน