แต่งคำพูดให้ดูดี เพื่อให้สมกับตนที่มีธรรม*๑*แต่งเสร็จแล้ว ก็มีความละอายโผ่ขึ้นมา ก็พูดกับตนเองว่า "เอ้าแมนบอสะนะถ้าจิตบอไปฮู้รูป ก็ต้องไปฮู้นาม"แล้วก็กดส่ง # *๑* ตอนนั้นสำคัญว่าตนเองมีธรรมแต่จะมีจริงหรือไม่มีจริงนั้นไม่รู้แต่ตอนนั้นเข้าใจว่าตนมีธรรมจึงแก้คำพูดใหม่ให้สมกับตน(เจตนาอวดมีไหม? ไม่มีนะเจตนาอวด)มีแต่เจตนาแต่งคำพูดให้ดูดี ให้สมกับตนที่มีธรรมและวัตถุ คือ เวลานั้งแล้วจิตอยู่กับรูปแล้วจากนั้นก็ไม่รู้สึกเนื้อไม่รู้สึกตัว แต่ไปอยู่กับโลกของอารมณ์ อันนี้ก็มีจริง

แต่งคำพูดให้ดูดี เพื่อให้สมกับตนที่มีธรรม*๑*

แต่งเสร็จแล้ว ก็มีความละอายโผ่ขึ้นมา 

ก็พูดกับตนเองว่า "เอ้าแมนบอสะนะ

ถ้าจิตบอไปฮู้รูป ก็ต้องไปฮู้นาม"

แล้วก็กดส่ง 

# *๑* ตอนนั้นสำคัญว่าตนเองมีธรรม

แต่จะมีจริงหรือไม่มีจริงนั้นไม่รู้

แต่ตอนนั้นเข้าใจว่าตนมีธรรม

จึงแก้คำพูดใหม่ให้สมกับตน

(เจตนาอวดมีไหม? ไม่มีนะเจตนาอวด)

มีแต่เจตนาแต่งคำพูดให้ดูดี ให้สมกับตนที่มีธรรม

และวัตถุ คือ เวลานั้งแล้วจิตอยู่กับรูปแล้วจากนั้นก็ไม่รู้สึกเนื้อไม่รู้สึกตัว แต่ไปอยู่กับโลกของอารมณ์ อันนี้ก็มีจริง