ขั้นแรก "จงพยายามเป็นผู้นิ่ง.ดูความไม่นิ่ง"
ของกายและนามขันธ์
ดูจนมันเห็นซ้ำๆซากๆพันครั้งหมื่นครั้ง แสนครั้ง ล้านครั้ง ฯ จนมีญาณ(ความรู้) รู้ว่า"ความไม่นิ่งนี้มันแปรปรวนอยู่ตลอดเวลาแฮะ"
สภาวะ "นิ่งเฉย" ยังเป็นภพๆหนึ่งอยู่
คือเป็นภพของพรหม
ต้องไม่ยึดความนิ่งเฉยด้วย
เราปฏิบัติภาวนา
แล้วจิตมันพัฒนาขึ้นไปอุเบกขาสัมโพชฌง
คือวางเฉยต่อ โลกทั้ง๖
๑ โลกทางตา คือรูปะธาตุ
๒ โลกทางหู คือสัทธะธาตุ
๓ โลกทางจมูก คือคันทะธาตุ
๔ โลกทางลิ้น คือระสะธาตุ
๕ โลกทางกาย คือโผฏฐัพพะธาตุ
๖ โลกทางใจ คือธรรมะธาตุ
ภาวะความ "นิ่ง" มีโทษอย่างเดียวคือไม่เที่ยง ทนอยู่ในสภาพนิ่งตลอดไปไม่ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น