ความไม่ประมาท ในการบำเนกขัมมะบารมี

ช่วงพรรษาแรก ออกพรรษาใหม่ๆ

ทิสเกมส์ยังบ่สึกเลยตอนนั้น

ทิศเกมส์ : "ถ้าสิสึก กะเข้าไปบอกเพิลเด้อ"

ตอนนั้น อืม.. ?? ลังเล จะเอาไงดี ใจหนึ่งก็อยากสึก

เฮาอยากจะสึก.. สึกออกไปสักสามวันหรือเจ็ดวัน

แล้วหลังจากนั้น ไปบวชวัดป่า..

แต่ไม่กล้าสึกเพราะกลัวจะไม่ได้บวชอีก

แม้สึกปุ๊บ วันต่อมาบวชปั๊บ

เราก็ไม่กล้าเสี่ยง

เราเคยคิดจะสึก แล้วบวชต่อในวันถัดมา ห

เราก็ไม่กล้า เพราะนั่นยังประมาทอยู่

เพราะไม่มีอะไรมารับประกันว่า สึกแล้วจะได้บวชอีก

ไม่มีเลย

แม้จะวางแผนไว้แล้วว่า สึกวันจันทร์ ไปบวชวัดป่าวันอังคารต่อเลย ถ้ามันไม่เป็นไปตามนั้นละ

ขึ้นชื่อว่ากายหลุดจากผ้าเหลืองแล้ว สมณะสัญญาก็จะคลายหายไป(ความกำหนดหมายว่าเราเป็นสมณะ)

และสิ่งที่จะมาล่อใจให้ติดไปกับกามคุณ๕ นั้น มันอาจจะมาเป็นแน่ มาเป็นขบวน

เผลอๆ หญิงเนื้อคู่เก่า อาจมาเจอกันกับเรา

ตาต่อตา จิตต่อจิต มันก็จะไม่ได้ไปแต่งงานกันเหรอ

ดังนั้นจึงไม่กล้าสึกแม้วันเดียว

#พระอรหันต์ทุกๆพระองค์

ล้วนบำเพ็ญเนกขัมมะบารมี มาหลายภพชาติ

ถ้าขาดเนกขัมมะบารมีจะบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ไม่ได้เลย

บุคคลที่บวชแล้ว ใจแข็งไม่ยอมสึก

นำกายนำใจไม่ให้ติดในรูปเสียงกลิ่นรสสัมผัส

ย่อมได้เนกขัมมะบารมี

เมื่อพยายามออกจากกาม ปัญญาย่อมเกิด

ใจย่อมสว่าง

เปรียบเทียบได้เลยว่าสุขจากการที่มีใจสว่าง

มันดีกว่า สุขจากการได้เห็นสิ่งที่ถูกใจ

เช่น เห็นแฟนน่าหล่อ น่าสวย กำลังถือดอกไม้จะนำมาให้

มันดีกว่าสุขจากการมีเสียงอันชอบใจเข้าหู

มันดีกว่าสุขจากการมีกลิ่นหอมๆโชยมาถูกจมูก

มันดีกว่าสุขจากการที่รับประทานอาหารอันมีรสชาติถูกใจพญาลิ้น แซบเว้อคัก

มันดีกว่าสุขจากการ ได้ถูกต้องสิ่งที่นุ่มนิ่มน่าพอใจ

สุขเช่นนี้ เป็นสุขที่ไม่ควรกลัว

ธรรมใดเป็นไปเพื่อจมไปกับกามคุณ๕

เราอย่าได้ยึดติดธรรมนั้นเลย

เพราะคือเหตุเกิดทุกข์

#สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ยังไม่ชื่อว่าพ้นทุกข์