ศาสนาปัจจุบันนี้ในไทย หรือในทั่วโลก มี๒กลุ่มใช่ไหม ๑. กลุ่มพุทธวจนะผู้ถือเอาคำสอนอย่างเคร่งครัดและฉลาด คำสอนที่นอกเหนือจากพระพุทธเจ้าพูดหรือนอดเหนือจากสาวกภาษิตที่พระพุทธเจ้ารับรองไว้แล้วไม่เอา แม้จะอยู่ในพระไตรปิฎกก็ไม่เอาเลยหรืออย่าไร ๒. กลุ่มที่ยอมรับถือเอาคำสอนในพระไตรปิฎกด้วย และยอมรับคำสอนนอกพระไตรปิฎกด้วย ยอมรับแบบไม่กลั่นกรองเลย 1.หรือเห็นว่าบุคคลจำพวกนี้ท่านห่มผ้าเหลือง ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด เพราะท่านเป็นพระหนิ 2.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่หนึ่ง แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านมีอภิญญาญาณวิเศษล่วงรู้อนาคตได้ หวยเบอร์ออกอะไร ทราบหมด ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด 3.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สอง แต่เห็นว่าบุุคคลนี้ท่านเป็นผู้ศึกษาอ่านพระไตรปิฎกมาแล้ว ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด 4.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สาม แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านเป็นผู้ศึกษาพระไตรปิฎกด้วย และปฏิบัติด้วย ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด 5.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สี่ แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านสมณะศักดิ์ใหญ่ ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด 6.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่ห้า แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านสมณะศักดิ์ใหญ่และปฏิบัติธรรมด้วย ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด 7.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่หก แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน (จบเปรียญธรรม ประโยค ๙) ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด 8.หรือไม่ใช่บุุคลจำพวกที่เจ็ด แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน จบเปรียญธรรม ๙ ประโยค และปฏิบัติธรรมด้วย ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด 9.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่แปด แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน จบเปรียญธรรม ๘ ประโยค ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด 10.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่เก้า แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านจบ ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่ถูกหมด 6.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่ห้า แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน และปฏิบัติธรรมด้วย) หรือ ป.๘...หรือ ป.๗... หรือ ป.๖... หรือ ป.๕.... หรือ ป.๔... หรือ ป.๒... หรือ เปรียญธรรม ประโยค.๑)..... หรือจบ (ธรรม.เอก ) หรือ ธ.โท.... หรือ ธ. ตรี.... หรือเป็นเจ้าคณะภาค... หรือเป็นเจ้าคณะจังหวัด หรือเป็นเจ้าคณะอำเภอ... เจ้าคณะตำบล... เจ้าคณะจังหวัด... เจ้าอาวาส.. ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด 6.หรือไ หรือเห็นว่าท่านทั้งอ่านพระไตรปิฎกมาแล้วทั้งปฏิบัติมาแล้ว แล้วท่านพูดอะไรก็เชื่อไปหมด หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่.. แต่เห็นว่าบุคคลนี้เป็นลูกเราอายุเพียงหนึ่งขวบ แล้วพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่ไปหมด เพราะเป็นลูกเราและอายุเพียงห้าขวบ) หรือลองนึกสมมุติเล่นๆ ว่า พระสูตรต่างๆ ตกไปอยู่ในหัว ของคนในโลกคนละสูตร แล้วในโลกนี้มีตั้งหลายศาสนา คนนั้นก็พูดว่า ดูกร... ดูกร... หรือ เอวัมเมสุตัง ก่อน เหมือนกันหมดเลย ท่านจะเอาอะไรตัดสินว่านี้เป็นคำสอนของ พระอรหันต์(ผู้ไกลกิเลส) สัมมา(ถูกต้อง แน่แท้ ตรงทางถูกต้อง) สัมพุทธ(ผู้รู จริง) แม้แต่ศีล๕ ก็มีอยู่เก่าก่อน พระองค์ก็ยอมรับ ก็เอามาสอน และถ้าพระอานนท์ อาราธนาให้พระองค์ดำรงอายุกัปหนึ่งหรือเกินกัปหนึ่ง พระองค์ก็คง จะเทศสอนธรรม ที่เป็นฝ่าย ชักชวน ให้เลิก ยึดมั่น ถือมั่น ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐััพะ ธรรมารมณ์ หรือ ประตูตา ประตูหู ประตูจมูก ประตูลิ้น ประตูกาย ประตูมโน หรือรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ หรือให้ดำเนินไปทาง กุศลกรรมบท หรือเทศเกี่ยวกับภัยในอนาคต คล้ายๆเอามาขู่ (แต่ไม่ใช่ขู่ แต่มันเป็นสัจจะความจริง เช่น เอาอบายภูมิ๔ เศษดินปลายเล็บมาแสดง) กลุ่มที่หนึ่ง ที่ว่าถือเอาคำสอนพุทธวจนะอย่างชานฉลาดก็คือ แม้คนที่เอาคำสอนพระพุทธเจ้าออกมาเผ่ยแผ่ถ่ายทอดผิด ก็สามารถรู้ได้เลยว่า เอ่อที่ท่านเทศนา..ส่วนนี้ผิดหนิ เอ่อ..ที่ท่านเทศนาส่วนนี้ถูก และถือเอาเฉพาะส่วนที่ถูกนั่นไปอย่างฉลาด ส่วนกลุ่มที่สอง คำสอนพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎกก็เอา ทั้งพุทธภาษิต สาวกภาษิต อรรถกถา ฎีกา เทศนาของหลวงปู่หลวงตา บางหลวงปูอ่านหนังสือไม่ออกก็มีก็เอาเหมือนกัน หรือคนสมามัญธรรมดาพูด ก็เอาเหมือนกัน ก็ในเมื่อปัจจุบันปรากฏเป็นแบบนี้ ผู้ฉลาดเขาจะถือเอาแบบไหนอย่างไรจึงจะสามารถนำพาเอาตัวเองรอดฉลาดไปในฝ่ายกุศลไ้้ด้เจริญดีงามต่อยอดขึ้นไปอีก ก็ต้องอยู่ที่เราตัดสินใจถูก การจะรู้ได้ว่าถูกหรือผิด ก็ต้องมาจากปัญาของเราที่เคยอบรมมา ทั้งจากการอ่านในสิ่งที่ถูกต้องจริง ทั้งจากการฟังในสิ่งที่ถูกต้องจริง และการปฏิบัติในสิ่งที่ถูกต้องจริง จึงจะวิเคารห์ได้ด้วยตนเองว่านี่ถูกนี่ผิด อันนี้สอนให้เป็นไปในกุศล อันนี้สอนให้เป็นไปในอกุศล อาตมาเอง {ช่วงพรรษา ๑ } พูดมาแล้วก็ต้องขอขอบพระคุณพระอาจารย์คึกฤทธิ โสถิผโล ที่เป็นผู้มีอุปการคุณแก่อาตมาก ที่ท่านได้จำคำสอนพระพุทธเจ้ามา พูดแสดงธรรมในวันนั้น และขอบคุณโยมคนที่ตั้งคำถามๆขึ้นด้วย และที่พระอาจารย์แสดงธรรมส่วนที่ถูกนั่นด้วย "ธรรมข้อไหนน้อ ? "ก็จะตอบว่า " มนุษย์ทั้งหมดที่ตายแล้วส่วนมากคติทางไปคืออบายภูมิ๔ ส่วนที่รอดคือเศษดินปลายเล็บ เทวดาทั้งหมดที่ตายแล้วส่วนมากคติทางไปคืออบายภูมิ๔ ส่วนที่รอดคือเศษดินปลายเล็บ" ประมาณนี้แหละ ทำให้อาตมามีความสลดใจ กลัวภัยในอบายข้างหน้า สัมปรายภพข้างหน้า เราจะไม่ยอมตกนรก ก็คิดกลัวอยู่อย่างนี้ สลดสังเวชกลัวภัยเสี่ยงนี่มากๆ (เพื่อนพระหนุ่มด้วยกัน สึกไปหลายแล้ว แต่อาตมายังไม่สึก) จึงมีจิตมุ่งมาทางธรรม ศึกษาพุทธวจน ชอบฟังพุทธวจนะมาก และทำซีดีพุทธวจนแจกคนที่มาสมโภชด้วย ด้วยอยากให้เขารู้ และ"อะไรที่พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติ" อาตมาไม่อยากทำเลย เช่นสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น และ เจริญพุทธมนต์ ไม่อยากสนที่จะสวด ก็เงียบ เกรงว่าจะเป็นการทำลายคำสอนพระพุทธเจ้าที่บัญญัติไว้เก่าก่อน กล้าสวดเฉพาะอิติปิโส พุทธคุณธรรมคุณสังฆคุณ {ช่วงพรรษา ๒ } ตระหนักว่าแผนที่ของสังสาวัฏ และเหตุให้เข้าถึงภพต่างๆ มีบอกในพระไตรปิฎก อาตมาจึงเริ่มอ่านพระไตรปิฎกมากขึ้น จึงทำให้เวลาในการฟังธรรมะพระอาจารย์คึกฤทธิ สั้น หรือน้อยลง แต่การอ่านพระไตรปิฎกนั้นอ่านเฉพาะฉบับหลวงในแอพ อ่านตั้งแต่ค่ำจนถึงดึก ใช้เวลาไม่หลายวันเท่าไรก็จบเป็นเล่มๆไป เพราะอิทธิบาทสี่นี่เอง ที่นี้พออ่านไปๆ ก็ไปเจอพระสูตรที่ค้านกับพระอาจารย์คึกฤทธิเทศก็มี แต่เราก็ไม่ใส่ใจนักเพราะศรัทธาในท่านหนัก ก็อ่านไปต่อ... ก็เจออีก.. ก็อ่านต่อ.. ก็เจออีก จนถึงกับบันทึกไว้ในแอพ อยากจะนำมาแสดงในนี้เหมือนกัน แต่เพราะด้วยเหตุที่ข้อมูลนั้นอยู่ในโน๊ตบุ๊ก ซึ่งโน๊ตบุ๊กนั้น มันมีอาการเสียที่ซิฟ จึงไม่สามารถเข้าไปจัดการอะไรไ้้ด้ มิได้โกหกเลย) ก็มาพิจารณาว่าจะเอาไงดีเรา จากนั้นเลยลงมือปฏิบัติมาเรื่อยๆ ในด้านกำหนดรู้มโนสัญญาเจตนา หรือพูดในทางสติปัฏฐาน ก็คือดูจิตดูความรู้สึกตรงๆนี่แหละ ปัจจุบันดีๆนี่แหละ เห็นขันธ์เวียนมาให้รู้โดยเป็นธรรมชาติ หรือจะว่าเวียนไปรู้ขันธ์โดยเป็นธรรมชาติ เมื่อปฏิบัติไป เกิดธรรมรวบยอด ว่ารูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐััพะธรรมารมณ์ ในอนาคตก็ไม่เที่ยง ไหลผ่านปัจจุบันไปเป็นอดีตเสมอ และรู้เลยว่า ในจักรวาลนี้ มีธรรมอยู่๒ฝ่าย ๑ฝ่ายหมุ่นเข้า เข้าไปติด เข้าไปพัวพันถือมั่น ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพะ ธรรมารมณ์ ๒ฝ่ายหมุ่นออก ออกจากความถือมั่นในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ ในตอนนี้ อาตมาถือเอาคำสอนอย่างไร ในบวรพุทธศาสนา ใครจะถือเอาแบบอาตมาบ้าง คือ #(ขันธ์๕เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา) (รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพะ ธรรมารมณ์ ที่จะมีมาในอนาคตก็เป็นอนิจจัง ทุขขัง อนัตตา) #วิญญาณ (จักขุวิญญาณ, โสตะวิญญาณ, ฆานะวิญญาณ, ชิวหาวิญญาณ, กายวิญญาณ, มโนวิญญาณ, เมื่อวิญญาณมีการไปตั้งที่ตาย่อมรู้แจ้งรูป,ไปตั้งที่หูย่อมรู้แจ้งเสียง,ไปตั้งที่จมูกย่อมรู้แจ้งกลิ่น,ไปตั้งที่ลิ้นย่อมรู้แจ้งรส,ไปตั้งที่กายย่อมรู้แจ้งโผฏฐัพพะ,ไปทางมโนย่อมรู้แจ้งธรรมารมณ์) #เวทนา (สุขเวทนา, ทุกขเวทนา, อทุกขมสุขเวทนา, ที่เกิดจากต่อผัสสะทางตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ) ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา #สัญญา (รูปสัญญา, สัทธะสัญญา, คัณทะสัญญา รสสัญญา, โผฏฐัพพะสัญญา, ธรรมสัญญา, ที่เกิดต่อจากเวทนา) ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา #สังขาร (รูปสัญญเจตนา, สัทธะสัญญาเจตนา, คัณทะสัญญเจตนา, รสสัญญเจตนา, โผฏฐัพพะสัญญาเจตนา, ธรรมสัญญเจตนา, ที่เกิดต่อจากสัญญา) ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ธรรมอื่นไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร (จะว่าอาตมาเห็นแก่ตัวไหม) รู้สึกว่า คล้ายๆว่า จิตมันจะลบความเห็นว่ามีสัตว์บุคคลตัวตนเราเขา ลบสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขาออก ไม่ให้มีใน สิ่งที่วิญญาณเห็น รูปะ มีแต่เม็ดสีเคลื่อนไหวไปมา ไม่คงที่ ลบความเห็นว่ามีสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขาออกเสีย ไม่ให้มีใน เสียง มีแต่ลักษณะของเสียงที่แตกต่างขึ้นๆลง ที่ว่าเขาด่าเรา เขาพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ คิดไปเองทั้งนั่นเลย อาตมาเมื่อจิตอยู่ในภาวะเช่นนี้แล้ว ถือเอาคำสอนอย่างไร ขอให้อ่านให้จบ #ฆ่าคนที่บิดเบียดคำสอนพระพุทธเจ้า ก็ไม่ควร #ด่าคนที่บิดเบียนคำสอนของพระพุทธเจ้า ก็ไม่ควร #ฉาบแช่ง ผูกเวร จองเวร ผูกอาฆาต คนที่บิดเบียดคำสอนพระพุทธเจ้าก็ไม่ควร เพราะอันตรายคืออกุศลเกิดแก่ตนเอง บาปแม้เล็กน้อยก็ไม่ควรสะสม ยิ่งบ่อยๆนั่นเป็นการฝึก กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ตน ให้เป็นอกุศล โดยแท้ เมื่อบ่อยเข้าๆก็เป็นอาจิณกรรม (กรรมที่ทำเคยชิน) #เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว ความโลภ - ต้องเบาบางคล้ายๆจางคลายออกเรื่อยๆไหม ธรรมฝ่ายตรงข้าม ความอยากเป็นผู้ให้เกิดขึ้นมีเกิดขึ้นเรื่อยๆไหม #เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว ความโกธร - ต้องเบาบางคล้ายๆจางคลายออกเรื่อยๆไหม กลับมีธรรมฝ่ายตรงข้ามเริ่มเกิดขึ้น คือความเมตตาไหม สว่างเบากายเย็นสุขใจมีขึ้นเรื่อยๆไหม #เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว ความหลง- ต้องเบาบางคล้ายๆจางคล้ายออกเรื่อยๆไหม แต่กลับต้องเกิดมีธรรมฝ่ายตรงข้ามขึ้นเรื่อยๆ คือสติ ที่เป็นไปพร้อมกับฐานทั้ง๔ สม่ำเสมอ เกิดขึ้นไหม พัฒนาเจริญขึ้นไหม ผู้เสพคบธรรมของพระพุทธเจ้าแล้ว#อกุศล ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ต้องเบาบางลงไหม แต่กลับมีธรรมฝ่ายตรงข้ามเกิดขึ้นคือกุศลใช่ไหม พระพุทธเจ้าได้บัญญัติไหมหนอ ว่าศึกษาคัมภีร์พระไตรปิฎกแล้ว "ให้เป็นทัพพี ที่ไม่รู้รสแกง" (อันนี้อาตมาเคยสอนตนเอง อายุมนุษย์มันไม่ใช่แปดหมื่นปีนะ แต่มันน้อยกว่าร้อยปี ถ้าใช้ชีวิต80ตาย นั้นแสดงว่าได้ใช้ชีวิตแค่50ปี เสียเวลา30ปีให้กับนอน ให้รีบทำความเพียร สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของๆตน ลำพังเขาทุกข์เพราะ ความโลภ ความราคะ ความโทสะ กิเลสไฟต่างๆ อยู่แล้ว นี่เรายังจะไปด่า ไปคิดพยาบาท ช้ำเติมเขาอีก ) ################# พระทั้งหลายทั้งปวง หรือผู้ที่ไม่ใช่พระทั้งหลายทั้งปวงที่เทศนาในโลกนี้ (สมมุติเราลบบุคคลทั้งปวงในโลกออกเสีย ลบพระลบโยมออกเสีย ไม่ให้มีสักคนเลยในโลกนี้ ให้มีแค่เราคนเดียว เพื่อป้องกันไม่ให้มีการติดในบุคคล(ฉันทาคติ) แต่ให้ติดถือเอาเฉพาะในธรรมอันที่เป็นกุศล เลือกเฉพาะฝ่ายกุศลเท่านั้น) เมื่อไม่มีใครแล้วในโลกนี้ มีแค่เราคนเดียว และก็มี ..แค่เสียง ในโลก ก็พอ.. อาตมามีหลักว่า: เนื้อหา "เสียง .. ที่มันลอยมาจากความว่างนั้น เนื้อหาในเสียงนั้น แม้ไม่มีในพระไตรปิฎก แต่ฟังแล้วเป็นฝ่ายสอนให้เกิดการละอกุศลกรรมบทหนิ เป็นฝ่ายสอนให้เกิดการทำกุศลกรรมบทหนิ อันนี้ควรเงื่อหูลงฟัง (เหมือนยุคที่มนุษย์อายุเหลือสิบปี แล้วมีการเริ่มประพฤติกุศลกรรมบท ในตอนนั้นมีคำสอนพระพุทธเจ้าไหม? คนเหล่านั้น เขาคงถือเอาเฉพาะเสียงที่สอน แนะที่ดี แม้ไม่ใช่พุทธวจนะ) ถ้าเสียงนั้น #ชี้แนะไม่ให้ฆ่าสัตว์ (ควรฟัง แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้ลัก (ควรฟัง แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้พูดโกหก (ควรฟัง แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้ดื่มน้ำเมา (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้พูดส่อเสียด (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้พูดคำหยาบ (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้พูดเพ้อเจ้อ (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้ความโลภความอยากอยาก เจริญขึ้น (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะไม่ให้ความพยาบาทมาดร้าย จองเวร โทสะ เจริญขึ้น (ควรฟัง ควรฟังควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) #ชี้แนะให้เป็นสัมมาทิฏฐิ คือมีความเห็นที่ถูกต้องในธรรมะ (ควรฟัง ควรปฏิบัติ แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม) ถ้าเทศสอนแนะให้ฆ่าสัตว์ แนะให้ลัก แนะให้ประพฤผิดเรื่องกามเมถุน แนะให้พูดเท็จ แนะให้กินเหล้า หรือที่เป็นเหตุให้เสียสติ แนะให้พูดส่อเสียด แนะให้พูดคำหยาบ แนะให้พูดเพ้อเจ้อ แนะให้ความอยากความโลภ เจริญขึ้น แนะให้มีใจประทุษร้าย พยาบาท โทสะเจริญขึ้น แนะให้เห็นผิดมิจฉาทิฐิ ก็ให้คิดว่า นั่นเป็นเสียงคำสอนให้ไปอบายภูมิ เหล่านี้เป็นคำเสียงไม่ใช่แนวกุศล #และเจริญสมาธิ การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับปฐมฌานบ้าง การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสองบ้าง การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสามบ้าง การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสี่บ้าง(ฌานสี่) การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับอรูปฌานบ้าง ในเมื่อ สมาธิระดับปฐมฌาน (ปฐม แปลว่า แรก , ก่อน) (ปฐม แปลว่า 1 ) ใช่หรือไม่ องค์ของปฐมฌาน คือ มีวิตก มีวิจาร มีปิติ มีสุข วิตกก็มีตั้ง๖ รูปวิตก สัทธะวิตก คัณทะวิตก รสวิตก โผฏฐัพพะวิตก ธรรมวิตก วิจารก็มีตั้ง๖ รูปวิจาร สัทธะวิจาร คัณธะวิจาร รสวิจาร โผฏฐัพะวิจาร ธรรมะวิจาร รู้ท้องพองยุบ อันนี้ก็เป็นโผฏฐัพพะวิตก ต่อ โผฏฐัพะวิจาร (สิ่งถูกต้องกาย) ถ้าว่า พุทโธ ๆๆๆ ไปเรื่อยๆ และก็กำหนดรู้ พุทโธ ด้วย แล้วจากนั้นหยุด แต่มันก็ยังมี พุทโธ ๆๆ ของมันไปเอง อันนี้ สัทธวิตก ต่อ สัทธะวิจาร เหมือนที่พระพาหิยะ ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้า แล้วบรรลุธรรม หรือคนในสมัยพุทธกาลฟังธรรมแล้วบรรลุธรรม อันนี้ก็เป็นสัทธะวิตก ต่อ สัทธะวิจาร ธรรมวิตก ธรรมะวิจาร (สัทธะ แปลว่า เสียง) ถ้ารู้ลมหายใจเข้าลมหายใจออก ที่กระทบช่องรูจมูก หรือกระทบลิมฝีปากบน (ในลมมันมีกลิ่นที่ละเอียดๆไหม) (แม้ลมก็จัดเป็นรูปธาตุ) ก็เป็นโผฏฐัพพะวิตก ต่อ โผฏฐัพพะวิจาร ถ้าเพ่งลูกแก้ว สีเขีว สีน้ำเงิน สีเหลือง สีขาว สีแดง คือเพ่งกสิณ ก็เป็น รูปวิตก และรูปวิจาร ถ้านึก ยกร่างกายขึ้น ถอดแยกส่วน ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ฯ สลายลงกับคืนเป็นดินตามเดิม ก็เป็นรูปวิตก รูปวิจาร ธรรมะวิตก ต่อด้วย ธรรมะวิจาร แม้นั้งสมาธิใคร่ครวนปฏิจสมปฺบาท ก็เป็น ธรรมวิตก ธรรมะวิจาร แม้เวลาเรานั้งสมาธิรู้ลมหายใจ มันก็ไม่ใช่ไปรู้ลมอย่างเดียว แต่มันยัง ไปรู้อาการท้องพองยุบ แต่มันยัง ไปรู้สิ่งถูกต้องสัมผัสที่ก้น แต่มันยัง ไปรู้มือที่ถูกกับอีกข้าง แต่มันยัง ไปรู้ว่าผิวกายถูกกับผ้า แต่มันยัง ไปรู้ความรู้สึกที่เปลือกตาปิด แต่มันยัง ไปรู้ปากที่เม้มกัน มีตั้งหลายวิตก มีตั้งหลายวิจาร สุดท้ายอุปนิสัยความเคยชินเก่าที่เคยฝึกมาในชาติก่อนๆหลายๆชาติก็ดี ทำให้ไปสงบตรงท้อง หรือทำให้ไปสงบตรงก้น หรือทำให้ไปสงบตรงจมูก ได้ทั้งนั้น #เอาพระสูตรมาเม้น มากด มาข่ม มาขี่ โพสนี้ก็ได้ เพราะอาตมาเตรียมใจไว้แล้ว อาตมามีเจตนาดี ที่จะสกิด ในฐานะที่เคยจมกับเสียงเทศนาพระอาจารย์คึกฤทธิมาก และปฏิเสธคำสอนอื่นๆ บัดนี้อาตมา

ศาสนาปัจจุบันนี้ในไทย หรือในทั่วโลก

มี๒กลุ่มใช่ไหม

๑.

กลุ่มพุทธวจนะผู้ถือเอาคำสอนอย่างเคร่งครัดและฉลาด คำสอนที่นอกเหนือจากพระพุทธเจ้าพูดหรือนอดเหนือจากสาวกภาษิตที่พระพุทธเจ้ารับรองไว้แล้วไม่เอา แม้จะอยู่ในพระไตรปิฎกก็ไม่เอาเลยหรืออย่าไร

๒. กลุ่มที่ยอมรับถือเอาคำสอนในพระไตรปิฎกด้วย และยอมรับคำสอนนอกพระไตรปิฎกด้วย

ยอมรับแบบไม่กลั่นกรองเลย

1.หรือเห็นว่าบุคคลจำพวกนี้ท่านห่มผ้าเหลือง ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด เพราะท่านเป็นพระหนิ

2.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่หนึ่ง

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านมีอภิญญาญาณวิเศษล่วงรู้อนาคตได้

หวยเบอร์ออกอะไร ทราบหมด

ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด

3.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สอง

แต่เห็นว่าบุุคคลนี้ท่านเป็นผู้ศึกษาอ่านพระไตรปิฎกมาแล้ว

ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด

4.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สาม

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านเป็นผู้ศึกษาพระไตรปิฎกด้วย และปฏิบัติด้วย

ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด

5.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่สี่

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านสมณะศักดิ์ใหญ่

ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด

6.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่ห้า

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านสมณะศักดิ์ใหญ่และปฏิบัติธรรมด้วย

ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด

7.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่หก

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน (จบเปรียญธรรม ประโยค ๙)

ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด

8.หรือไม่ใช่บุุคลจำพวกที่เจ็ด

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน จบเปรียญธรรม ๙ ประโยค และปฏิบัติธรรมด้วย

ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด

9.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่แปด

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน จบเปรียญธรรม ๘ ประโยค

ท่านพูดธรรมอะไรออกมา ก็คงจะใช่ถูกหมด

10.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่เก้า

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่านจบ ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่ถูกหมด

6.หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่ห้า

แต่เห็นว่าบุคคลนี้ท่าน และปฏิบัติธรรมด้วย) หรือ ป.๘...หรือ ป.๗... หรือ ป.๖... หรือ ป.๕.... หรือ ป.๔... หรือ ป.๒... หรือ เปรียญธรรม ประโยค.๑)..... หรือจบ (ธรรม.เอก ) หรือ ธ.โท.... หรือ ธ. ตรี....

หรือเป็นเจ้าคณะภาค... หรือเป็นเจ้าคณะจังหวัด หรือเป็นเจ้าคณะอำเภอ... เจ้าคณะตำบล... เจ้าคณะจังหวัด... เจ้าอาวาส..

ท่านพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่หมด

6.หรือไ

หรือเห็นว่าท่านทั้งอ่านพระไตรปิฎกมาแล้วทั้งปฏิบัติมาแล้ว

แล้วท่านพูดอะไรก็เชื่อไปหมด

หรือไม่ใช่บุคคลจำพวกที่.. 

แต่เห็นว่าบุคคลนี้เป็นลูกเราอายุเพียงหนึ่งขวบ

แล้วพูดธรรมอะไรออกมาก็คงจะใช่ไปหมด

เพราะเป็นลูกเราและอายุเพียงห้าขวบ)

หรือลองนึกสมมุติเล่นๆ

ว่า พระสูตรต่างๆ ตกไปอยู่ในหัว ของคนในโลกคนละสูตร

แล้วในโลกนี้มีตั้งหลายศาสนา

คนนั้นก็พูดว่า ดูกร... ดูกร... หรือ เอวัมเมสุตัง ก่อน เหมือนกันหมดเลย

ท่านจะเอาอะไรตัดสินว่านี้เป็นคำสอนของ

พระอรหันต์(ผู้ไกลกิเลส)

สัมมา(ถูกต้อง แน่แท้ ตรงทางถูกต้อง)

สัมพุทธ(ผู้รู จริง)

แม้แต่ศีล๕ ก็มีอยู่เก่าก่อน พระองค์ก็ยอมรับ

ก็เอามาสอน

และถ้าพระอานนท์ อาราธนาให้พระองค์ดำรงอายุกัปหนึ่งหรือเกินกัปหนึ่ง

พระองค์ก็คง จะเทศสอนธรรม

ที่เป็นฝ่าย ชักชวน ให้เลิก ยึดมั่น ถือมั่น ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐััพะ ธรรมารมณ์

หรือ ประตูตา ประตูหู ประตูจมูก ประตูลิ้น ประตูกาย ประตูมโน

หรือรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

หรือให้ดำเนินไปทาง กุศลกรรมบท

หรือเทศเกี่ยวกับภัยในอนาคต คล้ายๆเอามาขู่

(แต่ไม่ใช่ขู่ แต่มันเป็นสัจจะความจริง เช่น เอาอบายภูมิ๔ เศษดินปลายเล็บมาแสดง)

กลุ่มที่หนึ่ง ที่ว่าถือเอาคำสอนพุทธวจนะอย่างชานฉลาดก็คือ แม้คนที่เอาคำสอนพระพุทธเจ้าออกมาเผ่ยแผ่ถ่ายทอดผิด ก็สามารถรู้ได้เลยว่า เอ่อที่ท่านเทศนา..ส่วนนี้ผิดหนิ เอ่อ..ที่ท่านเทศนาส่วนนี้ถูก

และถือเอาเฉพาะส่วนที่ถูกนั่นไปอย่างฉลาด

ส่วนกลุ่มที่สอง คำสอนพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎกก็เอา

ทั้งพุทธภาษิต สาวกภาษิต อรรถกถา ฎีกา  เทศนาของหลวงปู่หลวงตา

บางหลวงปูอ่านหนังสือไม่ออกก็มีก็เอาเหมือนกัน

หรือคนสมามัญธรรมดาพูด ก็เอาเหมือนกัน

ก็ในเมื่อปัจจุบันปรากฏเป็นแบบนี้ ผู้ฉลาดเขาจะถือเอาแบบไหนอย่างไรจึงจะสามารถนำพาเอาตัวเองรอดฉลาดไปในฝ่ายกุศลไ้้ด้เจริญดีงามต่อยอดขึ้นไปอีก

ก็ต้องอยู่ที่เราตัดสินใจถูก

การจะรู้ได้ว่าถูกหรือผิด

ก็ต้องมาจากปัญาของเราที่เคยอบรมมา ทั้งจากการอ่านในสิ่งที่ถูกต้องจริง ทั้งจากการฟังในสิ่งที่ถูกต้องจริง และการปฏิบัติในสิ่งที่ถูกต้องจริง

จึงจะวิเคารห์ได้ด้วยตนเองว่านี่ถูกนี่ผิด อันนี้สอนให้เป็นไปในกุศล

อันนี้สอนให้เป็นไปในอกุศล

อาตมาเอง

{ช่วงพรรษา ๑ }

พูดมาแล้วก็ต้องขอขอบพระคุณพระอาจารย์คึกฤทธิ โสถิผโล ที่เป็นผู้มีอุปการคุณแก่อาตมาก

ที่ท่านได้จำคำสอนพระพุทธเจ้ามา พูดแสดงธรรมในวันนั้น และขอบคุณโยมคนที่ตั้งคำถามๆขึ้นด้วย

และที่พระอาจารย์แสดงธรรมส่วนที่ถูกนั่นด้วย

"ธรรมข้อไหนน้อ ?

"ก็จะตอบว่า " มนุษย์ทั้งหมดที่ตายแล้วส่วนมากคติทางไปคืออบายภูมิ๔ ส่วนที่รอดคือเศษดินปลายเล็บ

เทวดาทั้งหมดที่ตายแล้วส่วนมากคติทางไปคืออบายภูมิ๔ ส่วนที่รอดคือเศษดินปลายเล็บ"

ประมาณนี้แหละ

ทำให้อาตมามีความสลดใจ กลัวภัยในอบายข้างหน้า สัมปรายภพข้างหน้า เราจะไม่ยอมตกนรก ก็คิดกลัวอยู่อย่างนี้

สลดสังเวชกลัวภัยเสี่ยงนี่มากๆ (เพื่อนพระหนุ่มด้วยกัน สึกไปหลายแล้ว แต่อาตมายังไม่สึก)

จึงมีจิตมุ่งมาทางธรรม ศึกษาพุทธวจน ชอบฟังพุทธวจนะมาก และทำซีดีพุทธวจนแจกคนที่มาสมโภชด้วย

ด้วยอยากให้เขารู้

และ"อะไรที่พระพุทธเจ้าไม่ได้บัญญัติ"

 อาตมาไม่อยากทำเลย เช่นสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น และ เจริญพุทธมนต์ ไม่อยากสนที่จะสวด ก็เงียบ เกรงว่าจะเป็นการทำลายคำสอนพระพุทธเจ้าที่บัญญัติไว้เก่าก่อน กล้าสวดเฉพาะอิติปิโส พุทธคุณธรรมคุณสังฆคุณ 

{ช่วงพรรษา ๒ }

ตระหนักว่าแผนที่ของสังสาวัฏ และเหตุให้เข้าถึงภพต่างๆ

มีบอกในพระไตรปิฎก

อาตมาจึงเริ่มอ่านพระไตรปิฎกมากขึ้น

จึงทำให้เวลาในการฟังธรรมะพระอาจารย์คึกฤทธิ สั้น หรือน้อยลง

แต่การอ่านพระไตรปิฎกนั้นอ่านเฉพาะฉบับหลวงในแอพ อ่านตั้งแต่ค่ำจนถึงดึก

ใช้เวลาไม่หลายวันเท่าไรก็จบเป็นเล่มๆไป

เพราะอิทธิบาทสี่นี่เอง

ที่นี้พออ่านไปๆ ก็ไปเจอพระสูตรที่ค้านกับพระอาจารย์คึกฤทธิเทศก็มี

แต่เราก็ไม่ใส่ใจนักเพราะศรัทธาในท่านหนัก

ก็อ่านไปต่อ... ก็เจออีก.. ก็อ่านต่อ.. ก็เจออีก

จนถึงกับบันทึกไว้ในแอพ

อยากจะนำมาแสดงในนี้เหมือนกัน

แต่เพราะด้วยเหตุที่ข้อมูลนั้นอยู่ในโน๊ตบุ๊ก ซึ่งโน๊ตบุ๊กนั้น มันมีอาการเสียที่ซิฟ จึงไม่สามารถเข้าไปจัดการอะไรไ้้ด้ มิได้โกหกเลย)

ก็มาพิจารณาว่าจะเอาไงดีเรา

จากนั้นเลยลงมือปฏิบัติมาเรื่อยๆ ในด้านกำหนดรู้มโนสัญญาเจตนา หรือพูดในทางสติปัฏฐาน ก็คือดูจิตดูความรู้สึกตรงๆนี่แหละ ปัจจุบันดีๆนี่แหละ

เห็นขันธ์เวียนมาให้รู้โดยเป็นธรรมชาติ

หรือจะว่าเวียนไปรู้ขันธ์โดยเป็นธรรมชาติ

เมื่อปฏิบัติไป

เกิดธรรมรวบยอด ว่ารูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐััพะธรรมารมณ์

ในอนาคตก็ไม่เที่ยง

ไหลผ่านปัจจุบันไปเป็นอดีตเสมอ

และรู้เลยว่า ในจักรวาลนี้

มีธรรมอยู่๒ฝ่าย

๑ฝ่ายหมุ่นเข้า เข้าไปติด เข้าไปพัวพันถือมั่น ในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพะ ธรรมารมณ์

๒ฝ่ายหมุ่นออก ออกจากความถือมั่นในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์

ในตอนนี้ อาตมาถือเอาคำสอนอย่างไร

ในบวรพุทธศาสนา

ใครจะถือเอาแบบอาตมาบ้าง

คือ

#(ขันธ์๕เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)

(รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพะ ธรรมารมณ์ ที่จะมีมาในอนาคตก็เป็นอนิจจัง ทุขขัง อนัตตา)

#วิญญาณ 

(จักขุวิญญาณ, โสตะวิญญาณ, ฆานะวิญญาณ,

ชิวหาวิญญาณ, กายวิญญาณ,

มโนวิญญาณ, เมื่อวิญญาณมีการไปตั้งที่ตาย่อมรู้แจ้งรูป,ไปตั้งที่หูย่อมรู้แจ้งเสียง,ไปตั้งที่จมูกย่อมรู้แจ้งกลิ่น,ไปตั้งที่ลิ้นย่อมรู้แจ้งรส,ไปตั้งที่กายย่อมรู้แจ้งโผฏฐัพพะ,ไปทางมโนย่อมรู้แจ้งธรรมารมณ์)

#เวทนา (สุขเวทนา, ทุกขเวทนา, อทุกขมสุขเวทนา, ที่เกิดจากต่อผัสสะทางตา,หู,จมูก,ลิ้น,กาย,ใจ) 

ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

#สัญญา (รูปสัญญา, สัทธะสัญญา, คัณทะสัญญา รสสัญญา, โผฏฐัพพะสัญญา, ธรรมสัญญา, ที่เกิดต่อจากเวทนา)

ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

#สังขาร (รูปสัญญเจตนา, สัทธะสัญญาเจตนา, คัณทะสัญญเจตนา,

รสสัญญเจตนา,

โผฏฐัพพะสัญญาเจตนา,

ธรรมสัญญเจตนา, ที่เกิดต่อจากสัญญา)

ก็เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ธรรมอื่นไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร

(จะว่าอาตมาเห็นแก่ตัวไหม)

รู้สึกว่า คล้ายๆว่า จิตมันจะลบความเห็นว่ามีสัตว์บุคคลตัวตนเราเขา

ลบสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขาออก

ไม่ให้มีใน สิ่งที่วิญญาณเห็น

รูปะ

มีแต่เม็ดสีเคลื่อนไหวไปมา ไม่คงที่

ลบความเห็นว่ามีสัตว์บุคคล ตัวตนเราเขาออกเสีย

ไม่ให้มีใน เสียง

มีแต่ลักษณะของเสียงที่แตกต่างขึ้นๆลง

ที่ว่าเขาด่าเรา เขาพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ 

คิดไปเองทั้งนั่นเลย

อาตมาเมื่อจิตอยู่ในภาวะเช่นนี้แล้ว

ถือเอาคำสอนอย่างไร ขอให้อ่านให้จบ

#ฆ่าคนที่บิดเบียดคำสอนพระพุทธเจ้า ก็ไม่ควร

#ด่าคนที่บิดเบียนคำสอนของพระพุทธเจ้า ก็ไม่ควร

#ฉาบแช่ง ผูกเวร จองเวร ผูกอาฆาต คนที่บิดเบียดคำสอนพระพุทธเจ้าก็ไม่ควร  เพราะอันตรายคืออกุศลเกิดแก่ตนเอง บาปแม้เล็กน้อยก็ไม่ควรสะสม

ยิ่งบ่อยๆนั่นเป็นการฝึก กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ตน ให้เป็นอกุศล โดยแท้  เมื่อบ่อยเข้าๆก็เป็นอาจิณกรรม

(กรรมที่ทำเคยชิน)

#เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว 

ความโลภ - ต้องเบาบางคล้ายๆจางคลายออกเรื่อยๆไหม ธรรมฝ่ายตรงข้าม ความอยากเป็นผู้ให้เกิดขึ้นมีเกิดขึ้นเรื่อยๆไหม

#เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว

ความโกธร -

ต้องเบาบางคล้ายๆจางคลายออกเรื่อยๆไหม

กลับมีธรรมฝ่ายตรงข้ามเริ่มเกิดขึ้น

คือความเมตตาไหม สว่างเบากายเย็นสุขใจมีขึ้นเรื่อยๆไหม

#เสพคบธรรมะของพระพุทธเจ้าแล้ว

ความหลง-

ต้องเบาบางคล้ายๆจางคล้ายออกเรื่อยๆไหม

แต่กลับต้องเกิดมีธรรมฝ่ายตรงข้ามขึ้นเรื่อยๆ

คือสติ ที่เป็นไปพร้อมกับฐานทั้ง๔ สม่ำเสมอ

เกิดขึ้นไหม พัฒนาเจริญขึ้นไหม

ผู้เสพคบธรรมของพระพุทธเจ้าแล้ว#อกุศล

ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ต้องเบาบางลงไหม

แต่กลับมีธรรมฝ่ายตรงข้ามเกิดขึ้นคือกุศลใช่ไหม

พระพุทธเจ้าได้บัญญัติไหมหนอ

ว่าศึกษาคัมภีร์พระไตรปิฎกแล้ว

"ให้เป็นทัพพี ที่ไม่รู้รสแกง"

(อันนี้อาตมาเคยสอนตนเอง

อายุมนุษย์มันไม่ใช่แปดหมื่นปีนะ แต่มันน้อยกว่าร้อยปี ถ้าใช้ชีวิต80ตาย  นั้นแสดงว่าได้ใช้ชีวิตแค่50ปี เสียเวลา30ปีให้กับนอน

ให้รีบทำความเพียร สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของๆตน

ลำพังเขาทุกข์เพราะ ความโลภ ความราคะ ความโทสะ กิเลสไฟต่างๆ อยู่แล้ว 

นี่เรายังจะไปด่า ไปคิดพยาบาท ช้ำเติมเขาอีก )

#################

พระทั้งหลายทั้งปวง หรือผู้ที่ไม่ใช่พระทั้งหลายทั้งปวงที่เทศนาในโลกนี้ (สมมุติเราลบบุคคลทั้งปวงในโลกออกเสีย ลบพระลบโยมออกเสีย ไม่ให้มีสักคนเลยในโลกนี้ ให้มีแค่เราคนเดียว เพื่อป้องกันไม่ให้มีการติดในบุคคล(ฉันทาคติ)

แต่ให้ติดถือเอาเฉพาะในธรรมอันที่เป็นกุศล เลือกเฉพาะฝ่ายกุศลเท่านั้น)

เมื่อไม่มีใครแล้วในโลกนี้ มีแค่เราคนเดียว

และก็มี ..แค่เสียง ในโลก ก็พอ..

อาตมามีหลักว่า:   เนื้อหา "เสียง .. ที่มันลอยมาจากความว่างนั้น

เนื้อหาในเสียงนั้น แม้ไม่มีในพระไตรปิฎก 

แต่ฟังแล้วเป็นฝ่ายสอนให้เกิดการละอกุศลกรรมบทหนิ 

เป็นฝ่ายสอนให้เกิดการทำกุศลกรรมบทหนิ

อันนี้ควรเงื่อหูลงฟัง 

(เหมือนยุคที่มนุษย์อายุเหลือสิบปี

แล้วมีการเริ่มประพฤติกุศลกรรมบท

ในตอนนั้นมีคำสอนพระพุทธเจ้าไหม?

คนเหล่านั้น เขาคงถือเอาเฉพาะเสียงที่สอน

แนะที่ดี แม้ไม่ใช่พุทธวจนะ)

ถ้าเสียงนั้น

#ชี้แนะไม่ให้ฆ่าสัตว์ 

(ควรฟัง

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้ลัก 

(ควรฟัง

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้พูดโกหก 

(ควรฟัง

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้ดื่มน้ำเมา

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้พูดส่อเสียด 

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้พูดคำหยาบ

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้พูดเพ้อเจ้อ

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้ความโลภความอยากอยาก เจริญขึ้น 

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะไม่ให้ความพยาบาทมาดร้าย จองเวร โทสะ เจริญขึ้น

(ควรฟัง ควรฟังควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

#ชี้แนะให้เป็นสัมมาทิฏฐิ

คือมีความเห็นที่ถูกต้องในธรรมะ 

(ควรฟัง ควรปฏิบัติ

แม้เป็นคำที่แต่งเก่าหรือแต่งใหม่ก็ตาม)

ถ้าเทศสอนแนะให้ฆ่าสัตว์ แนะให้ลัก แนะให้ประพฤผิดเรื่องกามเมถุน แนะให้พูดเท็จ แนะให้กินเหล้า หรือที่เป็นเหตุให้เสียสติ

แนะให้พูดส่อเสียด แนะให้พูดคำหยาบ แนะให้พูดเพ้อเจ้อ แนะให้ความอยากความโลภ เจริญขึ้น

แนะให้มีใจประทุษร้าย พยาบาท โทสะเจริญขึ้น

แนะให้เห็นผิดมิจฉาทิฐิ

ก็ให้คิดว่า นั่นเป็นเสียงคำสอนให้ไปอบายภูมิ

เหล่านี้เป็นคำเสียงไม่ใช่แนวกุศล

#และเจริญสมาธิ

การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับปฐมฌานบ้าง

การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสองบ้าง

การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสามบ้าง

การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับสี่บ้าง(ฌานสี่)

การบรรลุธรรมได้ เพราะอาศัยสมาธิระดับอรูปฌานบ้าง

ในเมื่อ สมาธิระดับปฐมฌาน

(ปฐม แปลว่า แรก , ก่อน)

(ปฐม แปลว่า 1 ) 

ใช่หรือไม่

องค์ของปฐมฌาน

คือ มีวิตก มีวิจาร มีปิติ มีสุข

วิตกก็มีตั้ง๖ 

รูปวิตก สัทธะวิตก คัณทะวิตก รสวิตก โผฏฐัพพะวิตก 

ธรรมวิตก

วิจารก็มีตั้ง๖ 

รูปวิจาร สัทธะวิจาร คัณธะวิจาร รสวิจาร โผฏฐัพะวิจาร ธรรมะวิจาร

รู้ท้องพองยุบ

อันนี้ก็เป็นโผฏฐัพพะวิตก ต่อ โผฏฐัพะวิจาร

(สิ่งถูกต้องกาย)

ถ้าว่า พุทโธ ๆๆๆ ไปเรื่อยๆ

และก็กำหนดรู้ พุทโธ ด้วย

แล้วจากนั้นหยุด

แต่มันก็ยังมี พุทโธ ๆๆ ของมันไปเอง

อันนี้ สัทธวิตก ต่อ สัทธะวิจาร

เหมือนที่พระพาหิยะ

ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้า

แล้วบรรลุธรรม หรือคนในสมัยพุทธกาลฟังธรรมแล้วบรรลุธรรม

อันนี้ก็เป็นสัทธะวิตก ต่อ สัทธะวิจาร   ธรรมวิตก ธรรมะวิจาร

(สัทธะ แปลว่า เสียง)

ถ้ารู้ลมหายใจเข้าลมหายใจออก

ที่กระทบช่องรูจมูก หรือกระทบลิมฝีปากบน

(ในลมมันมีกลิ่นที่ละเอียดๆไหม)

(แม้ลมก็จัดเป็นรูปธาตุ)

ก็เป็นโผฏฐัพพะวิตก ต่อ โผฏฐัพพะวิจาร

ถ้าเพ่งลูกแก้ว สีเขีว สีน้ำเงิน สีเหลือง สีขาว สีแดง คือเพ่งกสิณ

ก็เป็น รูปวิตก และรูปวิจาร

ถ้านึก ยกร่างกายขึ้น

ถอดแยกส่วน ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ฯ สลายลงกับคืนเป็นดินตามเดิม

ก็เป็นรูปวิตก รูปวิจาร ธรรมะวิตก ต่อด้วย ธรรมะวิจาร

แม้นั้งสมาธิใคร่ครวนปฏิจสมปฺบาท

ก็เป็น ธรรมวิตก ธรรมะวิจาร

แม้เวลาเรานั้งสมาธิรู้ลมหายใจ

มันก็ไม่ใช่ไปรู้ลมอย่างเดียว

แต่มันยัง ไปรู้อาการท้องพองยุบ

แต่มันยัง ไปรู้สิ่งถูกต้องสัมผัสที่ก้น

แต่มันยัง ไปรู้มือที่ถูกกับอีกข้าง

แต่มันยัง ไปรู้ว่าผิวกายถูกกับผ้า

แต่มันยัง ไปรู้ความรู้สึกที่เปลือกตาปิด

แต่มันยัง ไปรู้ปากที่เม้มกัน

มีตั้งหลายวิตก มีตั้งหลายวิจาร

สุดท้ายอุปนิสัยความเคยชินเก่าที่เคยฝึกมาในชาติก่อนๆหลายๆชาติก็ดี ทำให้ไปสงบตรงท้อง

หรือทำให้ไปสงบตรงก้น

หรือทำให้ไปสงบตรงจมูก

ได้ทั้งนั้น

#เอาพระสูตรมาเม้น มากด มาข่ม มาขี่

โพสนี้ก็ได้  เพราะอาตมาเตรียมใจไว้แล้ว

อาตมามีเจตนาดี ที่จะสกิด ในฐานะที่เคยจมกับเสียงเทศนาพระอาจารย์คึกฤทธิมาก และปฏิเสธคำสอนอื่นๆ

บัดนี้อาตมา