กรรมที่ทำโดยเจตนา (แต่อยู่ภายใต้ความเข้าใจผิด ความไม่รู้)ตอนตั้งศาลพระภูมิ ที่หน้าบ้านพอตั้งเสร็จแล้ว ปู่ป๊อกบอกว่า"บันไดไม้ไผ่ขึ้นศาลปู่ย่า นี้ ถ้าล้มถูกดินเมื่อไร่ให้เอาไปทิ้งน่ะ"หลังจากวันนั้นผ่านไป ข้าพระเจ้าก็สังเกตดูก็ไม่เห็นบันไดล้มเลย จึงรอดูไปอีกจนผ่านมา 3 วัน บันใดล้มไปพิงโต๊ะเมื่อข้าพระเจ้าเห็นเช่นนั้นแล้วจึงรีบเอาบันใดไปโยนทิ้งหลังบ้านหลังจากนั้นพอตกกลางคืนมาฝ่ามือข้าพระเจ้าก็มีอาการคันมากๆ เป็นตุ่มเป็นฝดขึ้นมา เกาอยู่นั้นอย่างมันคันอยู่อย่างนั้น เป็นอาทิตย์ จนละลึกคำหนึ่งขึ้นได้ว่า"ถ้าบันใดไม่ตกถึงดิน อย่าเอาไปทิ้ง"ตอนเช้าข้าพระเจ้าจึงรีบวิ่งเดินไปดูบรรไดนั้น ที่โยนทิ้งในป่าหลังบ้านกลัวว่ามันจะหายพอเดินไปถึง ก็รีบ เอามาตั้งไว้ที่เดิมพอตั้งไว้แล้วก็พูดในใจว่า ข้าพระเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะเอาไปทิ้งแต่เห็นว่าบันใดหลุดออกจากศาลแล้ว จึงเอาไปทิ้ง"พอพูดเสร็จก็ลาแล้วก็ใช้ชีวิตตามประชาตนเองในแต่ละวันปรากฏกว่า ในเวลากลางวันวันนั้น สังเกตว่าฝามือที่มีอาการคันๆนั้นหายขาด

กรรมที่ทำโดยเจตนา (แต่อยู่ภายใต้ความเข้าใจผิด ความไม่รู้)

ตอนตั้งศาลพระภูมิ ที่หน้าบ้าน

พอตั้งเสร็จแล้ว ปู่ป๊อกบอกว่า

"บันไดไม้ไผ่ขึ้นศาลปู่ย่า นี้ 

ถ้าล้มถูกดินเมื่อไร่ให้เอาไปทิ้งน่ะ"

หลังจากวันนั้นผ่านไป ข้าพระเจ้าก็สังเกตดู

ก็ไม่เห็นบันไดล้มเลย จึงรอดูไปอีก

จนผ่านมา 3 วัน บันใดล้มไปพิงโต๊ะ

เมื่อข้าพระเจ้าเห็นเช่นนั้นแล้ว

จึงรีบเอาบันใดไปโยนทิ้งหลังบ้าน

หลังจากนั้นพอตกกลางคืนมา

ฝ่ามือข้าพระเจ้าก็มีอาการคันมากๆ เป็นตุ่มเป็นฝดขึ้นมา เกาอยู่นั้นอย่างมัน

คันอยู่อย่างนั้น เป็นอาทิตย์ 

จนละลึกคำหนึ่งขึ้นได้ว่า

"ถ้าบันใดไม่ตกถึงดิน อย่าเอาไปทิ้ง"

ตอนเช้าข้าพระเจ้าจึงรีบวิ่งเดินไปดูบรรไดนั้น ที่โยนทิ้งในป่าหลังบ้าน

กลัวว่ามันจะหาย

พอเดินไปถึง ก็รีบ เอามาตั้งไว้ที่เดิม

พอตั้งไว้แล้ว

ก็พูดในใจว่า ข้าพระเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะเอาไปทิ้ง

แต่เห็นว่าบันใดหลุดออกจากศาลแล้ว จึงเอาไปทิ้ง"

พอพูดเสร็จก็ลา

แล้วก็ใช้ชีวิตตามประชาตนเองในแต่ละวัน

ปรากฏกว่า ในเวลากลางวันวันนั้น สังเกตว่าฝามือที่มีอาการคันๆนั้นหายขาด