จิต ติดสภาวะ "ว่าง".....อยากจะกักขังสภาวะ "ว่างๆ" นี่ไว้ไม่ให้ไปไหน แต่มันขังไม่ได้พอสภาวะอื่นมาเกิดแทนสภาวะในปัจจุบัน(ที่ว่างๆ)ก็ขัดเคืองไม่ชอบไม่พอใจก็มีตัณหาอยากจะประสบสภาวะอันเดิม(สภาวะว่าง)ก็กังวลดิ้นรนฟุ้งซ่านร้อนใจ อยากให้มันหายไป แต่ว่ามันไม่ได้ดั่งใจนิเพราะโลกรูปนามไม่เคยคงที่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วถ้าคนที่หนึ่ง ติดสมาธิแบบที่๑ ย่อมมีโอกาสเป็นแบบนั้น เพราะสมาธิเสื่อมความว่างก็หายไปแต่ถ้าคนที่สอง มีสมาธิแบบที่๒ คือลักขณูปัชนิฌานแม้ความว่างหายไป ก็จะมีปัญญาเข้าใจสภาวะ ว่าต้องเป็นแบบนี้แหละ"สภาวะใดๆนั้นย่อมไม่เที่ยง"##คนที่หนึ่งเขาหารู้ไม่ว่า นั่นมันเรื่องธรรมดาของครูที่จะต้องเอาอุปกรณ์มาสอนชี้ให้เห็นอยู่เสมอ ครูอนิจจัง ครูทุกขัง ครูอนัตตาจะชี้สอนอยู่เสมอว่า สภาวะอาการใดๆ ทั้งอาการความสงบ ทั้งอาการความว่าง ทั้งอาการความไม่ว่าง ทั้งอาการเสื่อมทั้งอาการเจริญ ทั้งอาการฟุ้งซ่านทั้งอาการหดหู่ ทั้งอาการลังเลสงสัยทั้งอาการมีราคะมาก กลาง น้อยทั้งอาการมีโทสะน้อย กลาง มากทั้งอาการกลัวมาก กลัว น้อยทั้งอาการโลภมาก โลภกลาง โลภน้อยและสัพพะสภาวะมันเป็นไตรลักษณ์นะท่านผู้สืบอริยะวงค์

จิต ติดสภาวะ "ว่าง"

.....

อยากจะกักขังสภาวะ "ว่างๆ" นี่ไว้ไม่ให้ไปไหน แต่มันขังไม่ได้

พอสภาวะอื่นมาเกิดแทนสภาวะในปัจจุบัน(ที่ว่างๆ)

ก็ขัดเคืองไม่ชอบไม่พอใจ

ก็มีตัณหาอยากจะประสบสภาวะอันเดิม(สภาวะว่าง)

ก็กังวลดิ้นรนฟุ้งซ่านร้อนใจ อยากให้มันหายไป แต่ว่ามันไม่ได้ดั่งใจนิ

เพราะโลกรูปนามไม่เคยคงที่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

ถ้าคนที่หนึ่ง ติดสมาธิแบบที่๑ ย่อมมีโอกาสเป็นแบบนั้น เพราะสมาธิเสื่อมความว่างก็หายไป

แต่ถ้าคนที่สอง มีสมาธิแบบที่๒ คือลักขณูปัชนิฌาน

แม้ความว่างหายไป ก็จะมีปัญญาเข้าใจสภาวะ ว่าต้องเป็นแบบนี้แหละ

"สภาวะใดๆนั้นย่อมไม่เที่ยง"

##คนที่หนึ่งเขาหารู้ไม่ว่า นั่นมันเรื่องธรรมดาของครู

ที่จะต้องเอาอุปกรณ์มาสอนชี้ให้เห็นอยู่เสมอ ครูอนิจจัง ครูทุกขัง ครูอนัตตา

จะชี้สอนอยู่เสมอว่า สภาวะอาการใดๆ ทั้งอาการความสงบ ทั้งอาการความว่าง ทั้งอาการความไม่ว่าง ทั้งอาการเสื่อม

ทั้งอาการเจริญ ทั้งอาการฟุ้งซ่าน

ทั้งอาการหดหู่ ทั้งอาการลังเลสงสัย

ทั้งอาการมีราคะมาก กลาง น้อย

ทั้งอาการมีโทสะน้อย กลาง มาก

ทั้งอาการกลัวมาก กลัว น้อย

ทั้งอาการโลภมาก โลภกลาง โลภน้อย

และสัพพะสภาวะ

มันเป็นไตรลักษณ์นะท่านผู้สืบอริยะวงค์