ให้เพ่งดูรูปธรรม นามธรรมอันนี้
ให้มันเห็นแจ้งตามเป็นจริง
เมื่อมันเห็นว่าเป็นของว่างเปล่าจากสัตว์จากบุคคลตัวตนเราเขาแล้วอย่างนี้
เมื่อรู้ว่าเป็นของว่าจากสัตว์จากบุคคล
แล้วอย่างนี้
มันก็ปล่อยก็ว่างแล๋ว มันก็ไม่ถือมั่นแล๋ว
มันก็ปลงก็วางลง ปลงได้เท่าไร่ จิตใจมันก็เบา...ใจสบาย
ถึงจะถือมั่นอย่างไรหวงแหนอย่างไร
มันก็ไม่ได้สิ่งที่ตนหวงแหนนั้นตามที่มันถือมั่น กายมันก็เสื่อมไปตามประสากาย
เด็กปริยัติ มหาเปรียญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น